Hondenskelet
Firdgum bot Firdgum Middeleeuwen
Wat is het: hondenskelet
Waar gevonden: tijdens steilkantonderzoek terp Firdgum, 2011 (Rijksuniversiteit Groningen, Groninger Instituut voor Archeologie)
Materiaal: bot
Datering: Vroege Middeleeuwen
Te bekijken: nee, het skelet wordt momenteel nog onderzocht vanwege de uitwerking van het steilkantonderzoek
De Rijksuniversiteit Groningen voerde in 2011 een steilkantonderzoek uit naar de dorpsterp van Firdgum. De dorpsterp van Firdgum is een interessante terp, want het is één van de jongste terpen van Westergo. Vanaf de vroege middeleeuwen (ca. 700 n. Chr.) was de terp bewoond. Waarschijnlijk woonde men er in huizen van kwelderzoden, bomen waren namelijk in dit noordelijk terpengebied zeer schaars waardoor men moeilijk aan bouwhout kon komen.
Op de flank van de terp werd tijdens het onderzoek dit hondenskelet aangetroffen. De achterpoten ontbreken, maar verder is het skelet behoorlijk compleet. Er zijn geen snijsporen op de botten aangetroffen. Het vlees van de hond is dus niet gegeten, en ook is de huid niet gebruikt. Het is goed mogelijk dat de hond met zorg is begraven door de terpbewoners.
Al in de oude steentijd domesticeerden mensen de wolf en hadden de jager-verzamelaars aan de hond een goede hulp bij de jacht. In elk geval rond 12.000 v. Chr. leefden er al honden. Mogelijk leefden ook al rond 30.000 v. Chr. wolven samen met de mens, min of meer als huisdier. Waarschijnlijk werd juist de wolf al zo vroeg gedomesticeerd omdat dit dier de mens zo goed kon aanvullen bij de jacht; de wolf heeft een goede reukzin en kan onopvallend een prooi benaderen. Wolven leven ook net als de mens in groepen. Een wolf kan de mens vrij gemakkelijk als leider aanvaarden. Vanaf het begin is de hond altijd een speciaal dier geweest voor mensen; het dier groeide uit tot meer dan een jachthulp alleen: het werd een waakdier en een trouwe vriend. Maar honden werden ook wel gegeten. De belangrijke waarde die mensen door de tijd hechtten aan de hond komt archeologisch gezien tot uitdrukking in graven en deposities: net als mensen kregen honden soms hun eigen graf of werden zij ritueel gedeponeerd op een speciale plek, soms met andere objecten erbij.
